Een kleine film van Fabian Claes Jansen.
Een integere kleine film over mantelzorg en dementie.
Wanneer een oude man zijn dementerende vrouw probeert te vertellen dat ze zeer binnenkort naar een verzorgingstehuis moet, stelt hij zijn zwaarmoedige boodschap uit en besluit hij mee te gaan in haar ‘fantasie’.
Synopsis
Wanneer tachtiger Haan zijn dementerende vrouw Bes, probeert te vertellen dat ze zeer binnenkort naar een verzorgingstehuis moet, stelt hij zijn zwaarmoedige boodschap uit en besluit mee te gaan in haar ‘fantasie’. Keer op keer belt hij aan en laat zich als een vreemdeling binnen uitnodigen door zijn vrouw. Zij weet niet meer wie hij is, maar voelt wel aan dat hij geen goed nieuws heeft en houdt het liever gezellig met deze toch mooie en leuke man. Telkens vraagt ze hem de volgende dag maar weer terugkomen, tot de dag dat ze hem zal herkennen en dan kan vertellen waarvoor hij komt. Hij gaat op een bankje in de voortuin zitten en eet zijn lunch uit een broodtrommeltje dat hij uit zijn tas haalt. Als hij voelt dat het gaat regenen, staat hij op en belt weer aan…
Impact
We brengen met de film wederom een impactcampagne, weliswaar weer heel anders van vorm. We zijn bezig een prentenboek speciaal voor Alzheimer patiënten en hun familie te maken dat het verhaal van de film verteld vanuit het perspectief van de patiënt. Dit prentenboek kunnen zij samen lezen om zo van beide kanten iets meer begrip te krijgen van elkaars leefwereld. Omdat we snappen dat de patiënten dit (wellicht snel) kunnen vergeten, is dit boek een zeer geschikte manier om vaker te ‘lezen’ om de neuzen weer dezelfde kant op te zetten.
We werken bij het maken van deze impactcampagne graag samen met organisaties en mensen die zich inzetten voor Alzheimer patiënten en voor mantelzorgers.
Daarnaast wordt de film ook ingezonden voor verschillende filmfestivals waaronder, het Nederlands Film Festival, Noordelijk Film Festival, IFA, Berlinale, Go Short, RIFF en anderen.
‘Kon ik maar wat hij kon.’
Mijn opa werd 74 en was dement. Op zijn verjaardag had hij nog gebak laten bestellen, maar bij het opdienen ging het fout. Mijn opa gooide alle gebakjes in de prullenbak, legde de doorzichtige plastic omhulsels op de schoteltjes en serveerde ons allen een schoteltje met een vorkje en een plastic velletje met een overgebleven restje slagroom. Wij kleinkinderen konden hier wel om lachen, maar zijn kinderen (mijn ouders, ooms en tantes) des te minder.
Toen ik studeerde aan de Toneelacademie Maastricht schreef ik een kort verhaal over dementie. Geïnspireerd door verhalen van mijn oma en opa, en andere opa’s en oma’s waarvan de een kampt met dementie en de ander (nog) niet. Een paar jaar later kreeg ik een bejaarde buurvrouw, op een dag vertelde ze over de tijd met haar demente man vlak vóór hij in een verzorgingstehuis moest worden opgenomen: ‘Het was mooi, raar, rustig en verschrikkelijk tegelijk. Ik ging elke dag door de hel met hem, maar hij beleefde elke dag als totaal nieuw en vrolijk zelfs en verbaasd als hij naast me wakker werd. Zijn eerste zin was dan vaak: “Het spijt me mevrouw, maar waar heb ik de eer aan te danken wakker te mogen worden naast zo’n mooie dame?” Hij werd elke ochtend weer verliefd op mij als was het voor het eerst. De dag die beleefden was heerlijk voor hem, maar zwaar voor mij. Want ik verloor hem elke avond als hij sliep opnieuw. Kon ik maar wat hij kon en meegaan in zijn fantasie.’
Dementie is een steeds meer voorkomende ziekte. De enorme vergrijzingsgolf die Nederland te wachten staat, zal dit alleen maar vergroten. Om nog maar te zwijgen over de mantelzorg die de ouderen zelf zullen moeten geven om hun geliefde zo lang mogelijk bij hen te houden, tot het niet maar gaat. Is dit eigenlijk geen ondoenlijke vraag die we de ouderen stellen? Of kunnen we er toch een vorm voor vinden? Daarover gaat de film: Vanmiddag zal het regenen.
Vanmiddag zal het regenen is een talige film vol verwarringen, aannames en innerlijke zoektochten naar dat wat verloren lijkt.
Fabian Claes Jansen, regisseur.
